Τον 13ο αιώνα, οι Βρετανοί ήταν αποφασισμένοι να εξαλείψουν κάθε μορφή προδοσίας στην εξουσία. Γι' αυτό είχαν δημιουργήσει μια αποκρουστική μέθοδο δημόσιας εκτέλεσης. Ο κατάδικος έπρεπε να συρθεί μέσα στην πόλη μέχρι το σημείο που θα κρεμιόταν. Εκεί τον κρέμαγαν από τον λαιμό όσες φορές χρειαζόταν ώστε να φτάσει ένα βήμα πριν τον πνιγμό.
Ύστερα του έκοβαν τους όρχεις και του άνοιγαν την κοιλιά με σκοπό να κάψουν τα όργανά του ενώ ο ίδιος παρακολοθούσε ακόμη ζωντανός. Η ζωή του τερματιζόταν δια αποκεφαλισμού και ύστερα το πτώμα του κοβόταν στα τέσσερα. Το τέλος της διαδικασίας ήθελε κάθε κομμάτι να εκτίθετο σε κάποιο σημείο της Βρετανίας προς παραδειγματισμό.
Θάνατος στην πυρά:
Οι τεχνικές που σχετίζονταν με το συγκεκριμένο είδος εκτέλεσης διέφεραν ως προς τη διάρκεια που ο κατάδικος θα καιγόταν ζωντανός. Η φωτιά συνήθως στηνόταν έτσι ώστε να εξαπλωθεί αργά πάνω στο σώμα του μελλοθάνατου μέχρι τελικά να φτάσει στο κεφάλι του.
Ο μπρούντζινος ταύρος
Ένας από τους χειρότερους τρόπους εκτέλεσης δημιουργήθηκε στην αρχαία Ελλάδα. Πρόκειται για μια κατασκευή από μπρούντζο, η οποία είχε το σχήμα ταύρου και λειτουργούσε ως φούρνος. Ο καταδικασμένος έμπαινε μέσα στον ταύρο και περίμενε τον αργό και βασανιστικό βρασμό του.
Μέσα στον ταύρο υπήρχαν επίσης ειδικά διαμορφωμένοι σωλήνες οι οποίοι μετέτρεπαν τις κραυγές του μελλοθάνατου σε ήχους παρόμοιους με μουγκρητό ταύρου.
Τροφή στα θηρία
Ο μελλοθάνατοςαφήνεται στο έλεος πεινασμένων ζώων . Ακόμα κι αν κατάφερνε με κάποιον τρόπο να ξεφύγει, νέα ζώα εξαπολύονταν εναντίον του ώστε να εξασφαλιστεί ο θάνατός του.
Θάνατος από ισπανικό «γάιδαρο»
Μία από τις πιο αποτρόπαιες μεθόδους που έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ. Ο μελλοθάνατος τοποθετείται πάνω σε μία ξύλινη κατασκευή που μοιάζει με γάιδαρο και η σέλα του έχει τριγωνικό σχήμα. Βάρη δένονται στα πόδια του έτσι ώστε το μέσο του σώματος του να πιέζεται στη γωνία της κατασκευής.
Ο εκτελεστής έχει πλήρη έλεγχο της ζωής του καταδικασμένου καθώς μπορεί να επιλέξει από μόνος του πότε θα τοποθετήσει αρκετό βάρος στα πόδια του έτσι ώστε η διαδικασία να τελειώσει και το σώμα να κοπεί σχεδόν στα δύο.
Πριόνισμα
Ο μελλοθάνατος κρεμιέται ανάποδα από τους αστραγάλους του και ο εκτελεστής αρχίζει να πριονίζει το σώμα του σιγά σιγά ξεκινώντας από τον καβάλο με κατεύθυνση προς το κεφάλι.
Σύνθλιψη
Ο καταδικασμένος σε θάνατο ακινητοποιείται ξαπλωμένος μπρούμυτα και περιμένει κάτι πολύ βαρύ να τον... συνθλίψει. Το θανατηφόρο αντικείμενο θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε μεταξύ ενός μεγάλου βράχου έως και του ποδιού ενός ελέφαντα.
Αργός τεμαχισμός
Ο εκτελεστής ξεκινά τη δουλειά του κόβοντας σιγά σιγά όλες τις περιοχές του σώματος που περιέχουν την περισσότερη σάρκα (στήθος, γοφοί κλπ). Συνεχίζει με άλλα μέρη του σώματος όπως τα αυτιά και τα δάχτυλα φροντίζοντας πάντα ο μελλοθάνατος να παραμένει ζωντανός έτσι ώστε να βασανιστεί.
Η τελική μαχαιριά έχει στόχο κατευθείαν τη καρδιά του καταδικασμένου.
Γκαρότα
Άλλη μία τεχνική ισπανικής προέλευσης. Ο κατάδικος κάθεται σε μια καρέκλα και ο λαιμός του πιάνεται από μια μεταλλική λαβίδα, την οποία ελέγχει ο εκτελεστής. Ο τελευταίος επιλέγει πόσο πολύ θα σφίξει τον μελλοθάνατο έχοντας ως τελικό σκοπό να τον πνίξει.
Ηλεκτρική Καρέκλα
Μία από τις μεταγενέστερες μεθόδους εκτέλεσης. Ο κατάδικος ξυρίζεται, δένεται σε μια καρέκλα και στο κεφάλι τοποθετείται ένα μεταλλικό «καπέλο» το οποίο στην ουσία είναι ένα ενεργό ηλεκτρόδιο. Ο εκτελεστής το μόνο που έχει να κάνει είναι να ενεργοποιήσει τον μοχλό και να δει τον κατάδικο να πεθαίνει.
Τροχός
Ο τροχός αποτελούσε μια μέθοδο βασανιστικής εκτέλεσης, αρχικά στην Αρχαία Ελλάδα, που είναι και ο τόπος έμπνευσής του, και κατόπιν στη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Σουηδία και τη Ρωσία.
Έμοιαζε με έναν μεγάλο τροχό κάρου, πάνω στον οποίο δενόταν, με ανοιχτά χέρια και πόδια ο κρατούμενος. Στη συνέχεια ο τροχός περιστρεφόταν αργά, ενώ o εκτελεστής με ένα σφυρί ή με έναν σιδερένιο λοστό έσπαζε τα κόκαλα του καταδικασμένου. Αν κάποιο από τα χτυπήματα, στο στήθος ή στο κεφάλι, δεν ήταν αρκετά δυνατό ώστε να τον σκοτώσει και να θέσει έτσι τέλος στο μαρτύριό του, ο άνθρωπος υπέφερε φρικτά για πολλές ώρες.
Μετά το θάνατο του καταδικασμένου, ο τροχός με τα υπολείμματά του στερεωνόταν σ' έναν ψηλό στύλο, ώστε τα όρνια να φάνε ό,τι είχε απομείνει.
Ταφή (ζώντος, γνωστή και ως «το πηγάδι»)
Στην αρχαία Ρώμη, τις Εστιάδες που παραβίαζαν τους όρκους τους, τις «έθαβαν ζωντανές», κλείνοντάς τες σε μια σπηλιά με ελάχιστη τροφή και νερό. Σε περίπτωση που ήταν αθώες, η θεά Εστία θα φρόντιζε να τις απελευθερώσει!
Άλλος τρόπος ταφής ζωντανού ανθρώπου ήταν να ανοιχτεί απλά μια τρύπα στο έδαφος, να τον πετάξουν μέσα και να τη σκεπάσουν, στη συνέχεια, με χώμα. Αυτή η μέθοδος, γνωστή ως «το πηγάδι», χρησιμοποιήθηκε στη μεσαιωνική Ιταλία ως τρόπος εκτέλεσης των δολοφόνων και στη Ρωσία, κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, όπου τιμωρούσαν έτσι τις γυναίκες που είχαν σκοτώσει τους συζύγους τους.
Στη σύγχρονη εποχή χρησιμοποιήθηκε ευρέως, κατά το τέλος του 1937 μέχρι τις αρχές του 1938, από τους Γιαπωνέζους κατά τη Σφαγή του Νανκίν, όπου έθαβαν ζωντανούς τους κινέζους πολίτες καθώς και τους αιχμαλώτους πολέμου.
Σταύρωση
Η σταύρωση είναι ένας αρχαίος τρόπος εκτέλεσης, κατά τον οποίο ο καταδικασμένος δένεται ή καρφώνεται σε έναν μεγάλο ξύλινο σταυρό ή πάσσαλο, και αφήνεται εκεί μέχρι να πεθάνει.
Αυτή η μέθοδος εκτέλεσης ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Αρχαία Ρώμη και στους γειτονικούς μεσογειακούς πολιτισμούς και ήταν σε ισχύ μέχρι το 313 μ.Χ., οπότε ο Χριστιανισμός νομιμοποιήθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και έγινε γρήγορα η επίσημη θρησκεία του κράτους.
Διαμελισμός
Ο διαμελισμός συνίσταται στο κόψιμο, σκίσιμο, τράβηγμα και, γενικά, αποκόλληση των μελών ενός ζωντανού ανθρώπου ή ζώου από το σώμα του. Στους ανθρώπους συμβαίνει είτε μετά από κάποιο ατύχημα, είτε ως αποτέλεσμα εκτέλεσης με αυτή τη βάρβαρη μέθοδο.
Ήταν πολύ διαδεδομένος τρόπος θανάτωσης κατά τον Μεσαίωνα, όπου ο κρατούμενος δενόταν σε τέσσερα άλογα, δύο για τα πόδια και δύο για τα χέρια. Στη συνέχεια τα άλογα έτρεχαν προς διαφορετική κατεύθυνση το καθένα με αποτέλεσμα τον διαμελισμό του άτυχου ανθρώπου. Υπήρχαν και αρκετοί εναλλακτικοί τρόποι.
Στη σύγχρονη εποχή ο διαμελισμός έχει πάψει να χρησιμοποιείται ως μέθοδος εκτέλεσης. Όμως δεν είναι σπάνιο φαινόμενο σε περιπτώσεις δολοφονίας, ακόμα και κανιβαλισμού. Οι αμερικανοί κατά συρροή δολοφόνοι Albert Fish και Jeffrey Dahmer συνήθιζαν να διαμελίζουν (και να τρώνε) τα θύματά τους. Και στη σύγχρονη Ελλάδα είχαμε περιπτώσεις διαμελισμού, αν και όχι σε ζωντανό άνθρωπο. Οι διαμελισμοί του Δημήτρη Αθανασόπουλου και της Ζωής Φραντζή έγιναν για να μην αποκαλυφθούν οι φόνοι.
Γδάρσιμο
Το γδάρσιμο ανθρώπου χρησιμοποιήθηκε ως μέθοδος βασανισμού ή/και εκτέλεσης, ανάλογα με το ποσοστό του δέρματος που αφαιρείται. Γίνεται όσο ο καταδικασμένος είναι ζωντανός, αν και υπάρχουν καταγραφές γδαρσίματος μετά θάνατον, κυρίως για βεβήλωση του σώματος του εχθρού ή για θρησκευτικούς λόγους. Μερικές φορές το δέρμα χρησιμοποιείται για τελετουργικούς σκοπούς ή και «διακοσμητικούς», όπως στην περίπτωση του κατά συρροή δολοφόνου Eddie Gain!
Το γδάρσιμο είναι μια πολύ αρχαία πρακτική. Υπάρχουν καταγραφές για τους Ασσύριους, που έγδερναν τους αιχμαλώτους πολέμου, για τους Αζτέκους του Μεξικού που έκαναν το ίδιο κατά τα τελετουργικά ανθρωποθυσιών, για τη μεσαιωνική Ευρώπη που χρησιμοποιούσε το γδάρσιμο σε περιπτώσεις προδοσίας. Στην Κίνα, γνωστό με το όνομα «θάνατος από χίλια κοψίματα», ήταν σε χρήση μέχρι το 1905.
Ανασκολοπισμός
Ο ανασκολοπισμός ήταν μια μέθοδος βασανισμού και, τελικά, εκτέλεσης κατά την οποία ένας αιχμηρός πάσσαλος εισάγεται στο σώμα του κρατουμένου μέσω των πλευρών, του πρωκτού, του κόλπου ή του στόματος. Η συγκεκριμένη μέθοδος εκτέλεσης οδηγεί σε έναν ιδιαίτερα επώδυνο θάνατο. Ο πάσσαλος συχνά ήταν στερεωμένος στο έδαφος, αφήνοντας τον κατάδικο να πεθάνει κρεμασμένος.
Σε μερικές περιπτώσεις ανασκολοπισμού, ο πάσσαλος εισάγεται με τέτοιο τρόπο στο σώμα του καταδικασμένου, ώστε να αποτρέψει τον άμεσο θάνατο αφενός, και να λειτουργήσει ως «πώμα» που θα εμποδίσει την απώλεια αίματος αφετέρου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παρατείνει την επιθανάτια αγωνία του μελλοθάνατου έως και τρεις ημέρες. Μετά την κατάλληλη προετοιμασία του θύματος, η οποία συμπεριλαμβάνει δημόσιο βασανισμό και βιασμό, το θύμα γδύνεται και του κάνουν μια τομή στη βουβωνική χώρα, μεταξύ πρωκτού και γεννητικών οργάνων. Ένας γερός και αμβλύς πάσσαλος εισάγεται στην τομή. Το στρογγυλεμένο του άκρο πιέζει τα ζωτικά όργανα προκαλώντας αβάσταχτο πόνο, χωρίς όμως να τα τρυπά και να επιφέρει το θάνατο, όπως γίνεται κατά την εισαγωγή αιχμηρού πασσάλου. Η έλευση του θανάτου, με αυτόν τον τρόπο, μπορούσε να καθυστερήσει αρκετές ημέρες.
Η χρήση του ανασκολοπισμού ως μεθόδου επιβολής της θανατικής ποινής ήταν κοινή σε περιοχές όπως η Αρχαία Εγγύς Ανατολή, η Αρχαία Ινδία κ.λ.π. Ο Ηρόδοτος εξιστορεί πώς ο βασιλιάς Δαρείος ανασκολόπισε 3.000 Βαβυλώνιους όταν κατέκτησε τη Βαβυλώνα. Επίσης ο ανασκολοπισμός χρησιμοποιήθηκε ευρέως κατά το Μεσαίωνα σε Ασία και Ευρώπη. Ευρωπαίοι ηγεμόνες όπως ο Βλαντ Τέπες ο Τρίτος, που έμεινε στην ιστορία ως Δράκουλας, καθώς και ο Ιβάν ο Τρομερός τον εφάρμοζαν τακτικά για τους αιχμαλώτους. Το ίδιο έκαναν και οι μογγολικές ορδές.
Από τον 14ο μέχρι τον 18ο αιώνα, ο ανασκολοπισμός ήταν ο συνηθισμένος τρόπος εκτέλεσης για προδοσία στην Κοινοπολιτεία Πολωνίας-Λιθουανίας. Την ίδια εποχή τον χρησιμοποιούσαν και στη Σουηδία. Οι Ζουλού της Νότιας Αφρικής χρησιμοποιούσαν τον ανασκολοπισμό για να εκτελέσουν στρατιώτες που αποτύγχαναν στην εκτέλεση του καθήκοντός τους ή εξεδήλωναν δειλία. Τέλος, από ανασκολοπισμό πέθαναν πολλοί ιθαγενείς κατά τον αποικισμό της Χιλής από τους Ισπανούς.
Δηλητηρίαση
Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, έγινε εντατική χρήση της δηλητηρίασης ως μεθόδου δολοφονίας, αυτοκτονίας και εκτέλεσης. Η χρήση του δηλητηρίου ως μεθόδου εκτέλεσης, συνίστατο στον εξαναγκασμό του καταδίκου να καταπιεί το δηλητήριο, όπως έγινε με τον Σωκράτη στην Αρχαία Αθήνα. Στο Μεσαίωνα ήταν ένας προσφιλέστατος τρόπος για την εξόντωση εχθρών και αντιπάλων, αλλά και για αυτοκτονία σε περίπτωση κινδύνου. Είναι γνωστό ότι οι ευγενείς συνήθιζαν να φορούν δαχτυλίδια, μέσα στα οποία μετέφεραν ποσότητα δηλητηρίου ικανή να επιφέρει το θάνατο. Στη σύγχρονη εποχή η δηλητηρίαση βρίσκει εφαρμογή στο θάλαμο αερίων και στη θανατηφόρα ένεση.
Λιθοβολισμός
Ο λιθοβολισμός ήταν μια μέθοδος επιβολής της θανατικής ποινής, κατά την οποία ένα οργανωμένο πλήθος πετάει πέτρες στον καταδικασμένο, μέχρι αυτός να πεθάνει. Χρησιμοποιήθηκε –και ακόμη χρησιμοποιείται σε διάφορες χώρες- τόσο ως έκφραση τιμωρίας από την κοινωνία, όσο και ως νόμιμη μέθοδος εκτέλεσης. Λιθοβολισμούς συναντάμε στην ιστορία πολλών χωρών, μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας, καθώς και σε χριστιανικά, ιουδαϊκά και ισλαμικά κείμενα.
Λάκκος με φίδια
Οι λάκκοι με τα φίδια ήταν μια ιστορική ευρωπαϊκή μέθοδος επιβολής της θανατικής ποινής. Οι κατάδικοι ρίχνονταν σε ένα βαθύ πηγάδι γεμάτο με δηλητηριώδη φίδια, όπως οχιές. Πέθαιναν από το φαρμάκι των φιδιών που, ερεθισμένα από την παρουσία τους, τους επιτίθονταν.
Μια παρόμοια πρακτική εμφανίστηκε στην αρχαία Κίνα, όπου ο καταδικασμένος ριχνόταν σε ένα λάκκο με νερό, γεμάτο από δηλητηριώδη φίδια.
Εκτός από τα φίδια, πολλές φορές στην ιστορία χρησιμοποιήθηκαν ζώα για να εκτελεστούν άνθρωποι. Ενδεικτικά αναφέρουμε τον βιβλικό «λάκκο των λεόντων», το κατασπάραγμα από σκυλιά, τα θηρία στις ρωμαϊκές αρένες, το ποδοπάτημα από ελέφαντες στη Μογγολία και άλλα.
Εκπαραθύρωση
Η εκπαραθύρωση ως μέθοδος εκτέλεσης χρησιμοποιήθηκε περισσότερο σαν εκδήλωση επαναστατών και αγριεμένου πλήθους, παρά σαν επίσημη μέθοδος εκτέλεσης. Κατά τη διάρκεια του Βρώμικου Πολέμου της Αργεντινής, πολλά θύματα πετάχτηκαν ακόμη και από αεροπλάνα, πάνω από τον ποταμό Rio de la Plata ή τον Ατλαντικό Ωκεανό, κατά τη διάρκεια των περίφημων «πτήσεων θανάτου» (vuelos de la muerte). Πτήσεις θανάτου είχαμε και κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Αλγερίας 1954-1962).
Στις σύγχρονες κοινωνίες, πολλά «ατυχήματα» κρατουμένων σε αστυνομικά τμήματα ή φυλακές, κυρίως σε χώρες με αυταρχικά καθεστώτα, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο, δεν είναι άλλο παρά εν ψυχρώ εκτελέσεις μέσω εκπαραθύρωσης.
Εκσπλαχνισμός
Εκσπλαχνισμός είναι η αφαίρεση μέρους ή του συνόλου των ζωτικών οργάνων, συνήθως από την κοιλιά. Στην ιστορία έχει χρησιμοποιηθεί ως μια σοβαρή μορφή της θανατικής ποινής. Το τελευταίο όργανο που επρέπε να αφαιρεθεί ήταν πάντα η καρδιά και οι πνεύμονες, έτσι ώστε να κρατάνε τον κατάδικο στη ζωή (και στον πόνο), όσο το δυνατόν περισσότερο.
"Οι βάρκες" / scaphism
Το scaphism ήταν αρχαία περσική μέθοδος θανάτου που είχε σχεδιασθεί για την επιβολή μαρτυρικού θανάτου. Ο άνθρωπος ξεγυμνωνόταν και στερεωνόταν ξαπλωμένος πάνω στη βάρκα έτσι ώστε να μην μπορεί να κουνηθεί καθόλου. Τον υποχρέωναν να καταπιεί γάλα και μέλι, μέχρι να έχει διάρροια. Υστερα του έριχναν μέλι στο σώμα του για να προσελκύει έντομα. Τότε άφηναν τον κατάδικο να επιπλέει με τη βάρκα σε μια στάσιμη λίμνη ή να εκτεθεί στον ήλιο. Τα κόπρανά του θα προσελκούσαν ακόμα περισσότερα έντομα τα οποία θα έτρωγαν τη σάρκα του ανθρώπου αφού και ο ίδιος δε θα μπορούσε να αντιδράσει. Σε κάποιες περιπτώσεις προκειμένου ο θάνατος να είναι πιο βασανιστικός έκαναν το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά επι μέρες μέχρι το σώμα του να έχει φαγωθεί σε μεγάλο βαθμό και η δίψα και η πείνα του ανθρώπου να είναι τόση που να μην λυτρώνει το άτομο ούτε με τον θάνατο. Ο θάνατος, όταν αυτός τελικά συνέβαινε, τις περισσότερες φορές οφειλόταν σε έναν συνδυασμό αφυδάτωσης, της πείνας και σηπτικού σοκ.
Επίλογος
Οι τρόποι που αναφέρονται πιο πάνω δεν είναι, ασφαλώς οι μόνοι που χρησιμοποιήθηκαν από τον άνθρωπο για να θανατώσει άλλους ανθρώπους. Υπήρξαν ακόμη πολλοί τρόποι επιβολής της θανατικής ποινής, όπως ο πνιγμός, το μαχαίρωμα, ο θάνατος από πείνα ή/και δίψα, η κατακρήμνιση και άλλοι.
Προκειμένου να βασανίσει και να σκοτώσει, ο άνθρωπος –σε κάθε εποχή της ιστορίας του- χρησιμοποίησε τις γνώσεις που είχε για να εφεύρει και να κατασκευάσει όργανα βασανισμού και θανάτωσης, τα περισσότερα από τα οποία ήταν αποτρόπαια και ασύλληπτα στη φρικαλεότητά τους. Οι επιστήμες και η τεχνολογία χρησιμοποιήθηκαν –και εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται- γι αυτό το σκοπό.
Δυστυχώς το «homo homini lupus est», ισχύει πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου